Τηλεθέαση

ΜΑΙΟΣ 2020

Αυτό το συκοφαντημένο και αενάως λοιδορούμενο μέσο επικοινωνίας, η Τηλεόραση, απέδειξε δύο φορές την τεράστια δύναμη του, την Τηλεθέαση, στη μακρόχρονη πορεία του.

Πριν κάμποσους μήνες, δηλαδή χρονικά Π.Κ. (προ κορονοϊού) συνάντησα έναν παλιό φίλο μου από το σχολείο. Είπαμε πολλά και διάφορα και η κουβέντα ήρθε κάποια στιγμή στην τηλεόραση: « Μα βρε παιδάκι μου, μου είπε ο φίλος μου, τι αίσχος είναι αυτή η τηλεόραση… Τι μιζέρια… Τι πλήξη… Ξεθάβουν κάτι παλιατζούρες από τα αρχεία τους για να γεμίζουν τις ώρες τους. Και από την άλλη παίζουνε κάτι ξερά τηλεπαιχνίδια που βαράνε μηδενικές τηλεθεάσεις. Φρίκη σου λέω, φρίκη. Αμέ το άλλο; Τι σου λένε εκείνα τα πρωινάδικα με τους celebrities τους παγκοσμίως αγνώστους… Και τι να πω για τα άθλια δελτία ειδήσεων που λιβανίζουν συνεχώς την κυβέρνηση; Φρίκη, σκέτη φρίκη…» Αυτός ο παλιός μου φίλος μου τηλεφώνησε τις προάλλες, περιορισμένος όπως και εγώ από το σπίτι του: « Ευτυχώς που υπάρχει, ρε παιδί μου, η τηλεόραση. Αν δεν την είχαμε, θα την είχαμε πατήσει. Από το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα, είμαι βιδωμένος σε όλα τα κρατικά και τα ιδιωτικά κανάλια, για να μαθαίνω τα πάντα, τι συμβαίνει στη χώρα μου και τι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο.»

Αυτό το συκοφαντημένο και αενάως λοιδορούμενο μέσο επικοινωνίας απέδειξε δύο φορές την τεράστια δύναμη του στη μακρόχρονη πορεία του.

Η μία περίπτωση ήταν το 1969, όταν ο άνθρωπος πάτησε το πόδι του στην επιφάνεια της σελήνης. Τότε, εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα στις οθόνες το φανταστικό ταξίδι του Νιλ Άρμστρονγκ.

Εκείνες τις στιγμές, όπως είχε πει και ο θεωρητικός των ΜΜΕ Μάρσαλ Μακγιούαν ο κόσμος όλος είχε μετατραπεί σε παγκόσμιο χωριό. Η δεύτερη φορά, που η τηλεόραση έδειξε την υπερδύναμη της είναι τώρα, στις μέρες μας, με αφορμή την παγκόσμια επιδημία του εχθρικού ιού. Η τηλεόραση ένωσε τον λαό της Ελλάδας με τους ομοιοπαθής λαούς της Μεσογείου, του ευρωπαϊκού Βορρά, της μακρινής Κίνας, της Ρωσίας, αλλά και των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης. Παλιές έχθρες, παλιές ψυχρότητες, παλιοί ανταγωνισμοί μπήκαν στο περιθώριο στην μάχη εναντίον του κορωνοϊού. Au revoir λοιπόν αναμενόμενου big brother, au revoir my style rocks, au revoir πρωϊνάδικα που μας ζαλίσατε με το μεγάλο τίποτα.

Η τηλεόραση άνοιξε τις αντένες της σε σημαντικούς Έλληνες επιστήμονες της ιατρικής στη NASA στο ΜΙΤ, στο Χάρβαρντ. Άνοιξε της αντένες της στους ηρωικούς μαχητές γιατρούς και νοσοκόμους, που με κίνδυνο της ζωής τους φροντίζουν ακούραστοι τους ασθενείς στα νοσοκομεία.

Αλλά αυτή, που υπήρξαν αληθινή στρατηγοί στον αγώνα κατά του φονικού εχθρού είναι δύο ονόματα, που θα μείνουν ανεξίτηλα στις σελίδες της νεότερης ιστορίας μας. Ο ένας είναι ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας, αυτός ο ευπατρίδης με την ήρεμη φωνή του και το επιστημονικό του κύρος που από τα χείλη του κρέμονταν κάθε απόγευμα στις 6μ.μ. χιλιάδες τηλεθεατές. Ο δεύτερος είναι ο υφυπουργός προστασίας του πολίτη Νίκος Χαρδαλιάς, ο αεικίνητος καθοδηγητής ο οποίος με σοβαρότητα και υπευθυνότητα μας προφυλάσσει από επικίνδυνες παρεκτροπές. Αυτοί οι δύο σημαντικοί άνθρωποι είναι οι σημερινή πρωταγωνιστές της μικρής οθόνης. Τις σοφές συμβουλές τους λαμπρύνει και ένα γνωστό μας αστέρι από την ψυχαγωγική του εκπομπή «στην υγειά μας βρε παιδιά», ο Σπύρος Παπαδόπουλος, στο πετυχημένο σποτάκι «εγώ νίπτω τας χείρας μου».

Επιμύθιον

Δεν ξέρω πώς θα είναι η τηλεόραση μετά την λήξη της πανδημίας. Σίγουρα δεν θα είναι η τηλεόραση με τα παλιά της πρότυπα. Οι κοινωνίες θα αλλάξουν ριζικά, θα γίνουν πιο ανθρώπινες, θα γίνουν δημοκρατικότερες, θα γίνουν πιο αλληλέγγυες…. Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, θα γίνει πιο σοφός. Εγώ, αυτόν τον καιρό έριξα ένα διάβασμα στα αγαπημένα μου βιβλία και θυμήθηκα ξανά, ξεχασμένα μου βίντεο από παλιές μου εκπομπές. Και κάτι πολύ σημαντικό. Άρχισα να γράφω χρονογραφήματα για την ΑΝΔΡΙΑΚΗ και να τα στέλνω ηλεκτρονικά στα γραφεία της εφημερίδας. Τα κάνω όλα αυτά, με μεγάλη μου ευχαρίστηση ακολουθώντας πιστά την συμβουλή «Μένω Σπίτι,  Μένω Ασφαλής».